BrzydULA - jedyne forum fanów serialu

kasia120888 napisał:

I nie wiem dlaczego ktoś miałby na Ciebie krzyczeć

No właśnie, tu nikt na nikogo nie krzyczy. Nigdy.

Jak powiedziałam A, to powiem B
Haust
Rozmywam się przez palce.
Przelatuję.
W otchłań.
Jak samotny i gorący
promień słońca,
otulając niebo.
Ostatnim tchem.
Szept.
To Ty?
Nie, to ja.
Sama ze sobą, wychylając
jednym haustem,
dzban wspomnień.

brzydulomaniaczka napisał:

Uaaa. Niezłe są te wiersze. Mi się podobają.

Ależ dziękuję .
Dorzucam coś jeszcze :

Pamięć

Śpię na kacu w rowie złudzeń i próżnych nadziei.
Kiedy latawce szepcą, że nic nie warte starań,
agresywnie obijając się o mój łeb.
Wiatr klnie pod nosem. Ma wszystko gdzieś.
Słońce, czarne od plugawych kłamstw mistycznych aniołów,
zanieczyszcza powietrzne chciwością.
Z chmur gorzki deszcz otrzeźwia umysł na moment,
ja staram się wstać i nie rzygać
cholernym obowiązkiem egzystencji.
Wyzbyte sumienia suki
rozszarpują resztki godności w pył.
Zaplute bruki umysłów domagają się pamięci.
A pamięć umarła i gnije.
W krainie współczesności.

Z góry przepraszam za możliwe zniesmaczenie . Osobiście lubię ten wiersz.
Dla sprostowania dodam, że piszę pod wpływem silnych emocji, sytuacji. Niezbyt często. W tym przypadku, natomiast, byłam potwornie zła.
Zła jak osa i tym podobne .

Nadzieja

Promyk Nadziei przebija się przez lęk,
kiedy wszystko, co myśli, stoi w kącie.
Wszak to Ona umiera ostatnia.

Niezdecydowanie umysłów.
Karłowatość miłości i żal.
Całość zabiera się i opada w nicość.
Nadzieja trwa samotnie - przecież to Ona umiera ostatnia.

Zanik współczucia.
Jedna myśl, co nad grobem swym krąży ponuro.
Z Nadzieją,
co ostatnia umiera.


I właśnie teraz zaczynam pluć sobie w brodę, że nie zapisywałam na komputerze wszystkich moich wierszy, bo się zagubiły. Zostały tylko jeszcze trzy, o ile się nie mylę...