BrzydULA - jedyne forum fanów serialu

Już po raz któryś z kolei zabrałam się za pisanie opowiadania o losach Uli i Marka. Tym razem "naskrobałam" miniaturkę, która jest efektem nudy na lekcji religii...

„Zostań, gdy odtrącę cię…”
    Dlaczego on znów musiał pojawić się w jej życiu? Już zdążyła odnaleźć spokój, którego tak potrzebowała. Nagle jej świat po raz kolejny legł w gruzach za sprawą tego mężczyzny. Nie chciała już nigdy go widzieć. Po tym wszystkim, czego zaznała, nie potrafiła choć raz pomyśleć o nim dobrze. Jednak serce nie dało się oszukać. Cały czas przypominało jej o nim. Wyjechała, bo wiedziała, że nie może pozwolić, aby skrzywdził choć jeszcze jedną cząstkę jej. Teraz, kiedy była już pewna, że podniosła się po życiowej porażce, wróciła. W jej życiu pojawił się ktoś, kto rozświetlił jej dotychczasowe szare życie. Pokochała go nad życie. Teraz, gdy stała twarzą w twarz z mężczyzną, przez którego cierpiała, nie umiała już ukrywać targających nią, sprzecznych emocji.  Z jednej strony, nienawidziła go za wszystkie oszustwa, jakich się dopuścił, za to, że nie było go przy niej w najtrudniejszych chwilach. Z drugiej strony pragnęła przytulić się do niego, poczuć ciepło, które niegdyś dawało jej niesamowite poczucie bezpieczeństwa.
- Porozmawiajmy – usłyszała. Nie była jednak pewna, czy da radę. – Przecież wszystko może być tak jak kiedyś – słuchała zapewnień, które dla niej nie były realne.
- Tak jak kiedyś? – powtórzyła z ironią słowa wypowiedziane przez niego. – To niemożliwe. Już nigdy nie będzie tak jak dawniej. – Gorycz przepełniała jej głos. – Przez ciebie! – wykrzyczała mu prosto w twarz. Jej słowa wbijały się w jego serce jak noże. Czuł, jak tępym ostrzem powoli przecinały każdą cząstkę jego ciała. Zwątpił. Odszedł, bo stracił nadzieję na naprawienie zła, które wyrządził.
***
Znów pojawił się tego dnia. Nie chciała, aby tu był. Zadawała sobie pytania, skąd wiedział o chrzcie i po co przyszedł. Pragnęła chronić maleństwo przed złem świata.  Nie chciała, aby w przyszłości jej syn rozczarował się postępowaniem swojego ojca. Już nie wierzyła i nie ufała mężczyźnie, którego tak bezgranicznie kochała.
A jednak on zjawił się w kościele. Chciał być z synem w tym dniu. Nie cieszyło ją to, wręcz zadawało realny ból, od którego nie była w stanie się uwolnić.
- Jest taki podobny do ciebie – usłyszała, gdy znaleźli się cichym miejscu, gdzieś w zakrystii kościoła. – Mogę go wziąć na ręce? – zapytał. Zawahała się przez chwilę z obawy, że zabierze jej najjaśniejszy promyczek jej życia. – Proszę, przecież to mój syn, nasz syn – usłyszała błagalny ton jego głosu. Widziała, jak bardzo się zmienił. Kierowały nim prawdziwe uczucia. A jednak wypłynął z zatoki świń – pomyślała. Podała mu delikatnie dziecko. Odwróciła wzrok. Nie mogła patrzeć na ten obrazek. Ostatkiem sił powstrzymywała gromadzące się w kącikach oczu łzy. Jednak on opuszkami palców zwrócił jej głowę ku sobie.
- Ula, dlaczego nie chcesz mi dać drugiej szansy? – Nie wiedziała co odpowiedzieć. Milczała. W jej głowie  pojawił się głos, który mówił, że nie ma obawy, że może mu zaufać.
– Kocham cię – wyznał. – Kocham was. – Te słowa rozbudziły w niej nadzieje na przyszłość.  – Jeszcze nie teraz – odpowiedziała. Poprosiła, aby oddał jej maleństwo.
***
Siedziała w ciszy, w ciemnym pokoju. Analizowała po raz setny każdy gest i każde słowo, które wypowiedział Marek. W jej głowie cały czas brzmiało: Kocham was. Uświadomiła sobie, że już nie kryje do niego urazy. To krótkie spotkanie pozwoliło jej na nowo uwierzyć w niego. Jednak teraz musiała pamiętać także o kimś innym, najważniejszym dla niej. Zrozumiała, jaki popełniłaby błąd, nie pozwalając małemu spotykać się z ojcem. Ganiła się za to, że jeszcze niedawno tak chciała postąpić. 
W jednej chwili zapragnęła stworzyć normalną rodzinę. Zerwała się z  miejsca. Do torby spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, ubrała dziecko i wsiadła do taksówki. Zatrzymała się pod tak dobrze jej znanym adresem. Zadzwoniła dzwonkiem. Po chwili w drzwiach stanął niczego niespodziewający się Dobrzański. Nie mógł uwierzyć w to, co widział.
- Ula – jedynie tyle zdołał wypowiedzieć.
- Zaopiekuj się nami – poprosiła. Na twarz mężczyzny zawitał uśmiech. Od tak dawna po raz pierwszy mógł się uśmiechnąć, bo miał ku temu powody. Otoczył kobietę ramieniem i skierowali się do salonu.

***

- Zobacz, jak słodko śpi – Ula pochylała się właśnie nad łóżeczkiem, by okryć synka kocykiem. Marek uśmiechnął się na te słowa.
- Dziękuję, kochanie, za drugą szansę, za wspaniałego syna. Dziękuję ci za wszystko. Kocham cię i nigdy nie przestanę. – Stali tak nad łóżeczkiem, przytuleni i trzymający się za ręce. Ich uczucie odżyło na nowo. Mimo wielu nieporozumień, ogromu bólu i cierpienia postanowili dać sobie drugą szansę i znów cieszyć się swoją miłością. 


„Contigo el cielo se vuelve mas claro
se pintan las nubes de blanco
y el sol vuelve a sonreir
solo contigo el tiempo cobro un sentido y
hoy que estas aqui conmigo se
bien que mi vida nacio con tigo

Contigo las horas se pasan mas rapido
mis ojos se llenan de encanto y la luna brilla por ti
Solo contigo mis risas tienen sentido hoy que
estas aqui conmigo se bien que mi vida
nacio con tigo

Y se que tienes un corazo valiente
un alma fuerte y se que caminaras
si miedo entre la gente y se tambien que si
un mal  llega a sorprenderte no tememas porque
tendras por siempre un amor que te protege” *


* Maite Perroni - Contigo

Ostatnio edytowany przez bea1809 (2009-11-02 21:13:03)