BrzydULA - jedyne forum fanów serialu

Taka mała kupa. Strasznie patetyczna i nijaka.
Enjoy xD

- Ty chyba żartujesz. - Dobrza?ski od kilkunastu dobrych minut siedział w gabinecie Sebastiana. W r?kach trzyma? model roweru, który zazwyczaj zdobi? biurko Olsza?skiego. Bawi? si? nim bezmy?lnie, kr?c?c nami?tnie peda?ami, nie?wiadomy przera?enia, jakie wywo?ywa? w przyjacielu. � Marek?
- Hmm? � mrukn?? m??czyzna, nie zmieniaj?c pozycji ani o milimetr, wci?? wlepiaj?c wzrok z rowerek.
- Ty mnie s?uchasz w og�le?
Marek podni�s? g?ow?. W jego oczach Seba nie dostrzeg? nawet cienia zainteresowania kontynuowaniem rozmowy.
- No s?ucham ci? przecie?... Powt�rz ostatnie zdanie.
- Spyta?em, czy ty ?artujesz.
- ?artuj? z czym?
- Z tym, ?e odpuszczasz. ?e si? poddajesz.
Dobrza?ski wsta? i odstawi? rowerek na blat. Niestety, nie przywi?za? do tej czynno?ci wystarczaj?co du?o uwagi i postawi? go na samym brzegu. Zabawka zachwia?a si? niebezpiecznie, po czym zsun??a si? i prawdopodobnie zako?czy?aby egzystencj?, gdyby nie Sebastian, kt�ry rzuci? si? do przodu z wyci?gni?t? r?k?. J?kn??, bo w kontakcie z tward? powierzchni? blatu i jakim? segregatorem obi? sobie kilka ?eber, ale zdo?a? chwyci? rower. Odetchn?? z ulg?.
- A, sorry � rzek? Marek, zarejestrowawszy poczynania przyjaciela. � Niechc?cy.
- Niewa?ne! � wrzasn?? Olsza?ski, pieczo?owicie odk?adaj?c model na miejsce. � Zada?em ci pytanie.
- Jakie? � spyta? znowu nieprzytomnym tonem Dobrza?ski, ale po chwili za?apa?. � A... No, nie ?artuj?.
- Stary, nie poznaj? ci? � przyzna? kadrowy. � Jeszcze wczoraj twoja determinacja by?a godna pozazdroszczenia, a entuzjazm i mi zacz?? si? udziela?. A teraz co?
- No co co? Przemy?la?em wszystko.
- I do jakich genialnych wniosk�w doszed?e??
- ?e tak b?dzie lepiej.
- Ciekawe dla kogo � prychn?? Seba. Marek nie wytrzyma?.
- Dla Uli! Dla Uli b?dzie lepiej!
Jego krzyk zainteresowa? Al?, kt�ra zmierza?a w?a?nie do gabinetu Sebastiana z jakimi? wyj?tkowo wa?nymi dokumentami. Postanowi?a jednak chwil? zaczeka? z wtargni?ciem do ?rodka, zakrad?a si? pod same drzwi i nadstawi?a uszu.
- Z kt�rej niby strony? � odpar? z pow?tpiewaniem w g?osie Olsza?ski.
- Z ka?dej, ale ty tego nie zrozumiesz.
- Bo ty mi tego nawet nie pr�bujesz wyja?ni?! � poskar?y? si? m??czyzna. � Wyt?umacz mi, a powiem ci, czy wnioski, do kt�rych doszed?e? trzymaj? si? kupy, czy powiniene? ju? i?? do Pshemko, ?eby skroi? ci ?adny kaftanik bezpiecze?stwa pod kolor oczu.
- Seba, czy ty nie widzisz, ?e ten ca?y Piotr jest lepszym kandydatem na partnera Uli? Czy nie rozumiesz, ?e b?dzie jej z nim lepiej?
- Nie, nie rozumiem � odrzek? pewnie Seba. � Przecie? ten ca?y po?al si? Bo?e doktorzyna jest nudny jak k?aki z klejem, jak by to Viola powiedzia?a... Nijaki, bez wyrazu, bez charakteru. A ty...
- ... a ja chyba nie potrafi? da? jej tego, na co zas?uguje. Tego, co, obok mi?o?ci samej w sobie, jest chyba najwa?niejsze.
- Czyli?
- Poczucia bezpiecze?stwa i stabilizacji. Zaufania. A Piotr ma tego pod dostatkiem.
- Daj spok�j! � Seba machn?? r?k?. � Wiesz co? Cho?by ten kardiolo?ek chcia?by jej to da?, nie s?dz?, by ona tego chcia?a. Ona go nie kocha.
- ?eby? si? nie zdziwi?.
- Nie, Marek. Ona nie jest taka. To nie ten typ. Taka to jak si? raz zakocha, to nie wyzb?dzie si? tego uczucia ot tak.
- Sranie w bani?...
- Nie mo?esz si? podda?. Nie mo?esz, z bardzo prostego powodu. Nie wytrzymam z tob? w takim stanie ani chwili d?u?ej.

***
- Marek! Marek, czekaj!
M??czyzna zatrzyma? si? nagle i obr�ci? si? na pi?cie. U?amek sekundy p�?niej sta? si? ofiar? kolizji, jako ?e Ula, kt�ra go wo?a?a, nie zd??y?a wyhamowa? i wpad?a na niego z ca?ym impetem.
- Hola, hola, wstrzymaj konie � rzek? m??czyzna, stawiaj?c pani? prezes na nogi. U?miechn??a si? szeroko, prezentuj?c swoje ?liczne, r�wne z?by. Marek mimowolnie si? wyszczerzy?, prezentuj?c do?eczki w policzkach.
- Wybacz, nie s?dzi?am, ?e zareagujesz tak szybko � wyja?ni?a. � Szukam ci? od rana.
- Widzisz ja si?, cholera, a od rana chowam � odpar? szybko, po czym oboje parskn?li ?miechem. Bardzo swobodnym, spontanicznym ?miechem. � W czym mog? ci pom�c? Zadzwoni? gdzie?? Skserowa? co?? Zrobi? ci kawy? Wymasowa? ci stopy?
- A wiesz, nie pogardzi?abym ma?ym masa?em, te obcasy mnie wyko?cz? � przyzna?a z rozbawieniem, opieraj?c si? o jego bark, by odci??y? bol?ce ko?czyny. � Ale ja z czym innym. � Marek dopiero w tym momencie dostrzeg? w jej r?ku jak?? ?nie?nobia?? kopert?. � To dla ciebie.
- ?ap�wka?! � wydusi? z siebie, teatralnie wyba?uszaj?c oczy.
- Nie. Zobacz.
Dobrza?ski spojrza? na kopert?. Na jej wierzchu widnia?o jego nazwisko, zapisane du?ym, kaligraficznym pismem. Odwr�ci? j?. Po plecach przeszed? mu dreszcz, a ?o??dek sprawia? wra?enie, jak gdyby wywin?? kozio?ka i nagle znikn??. Serce zacz??o mu wali? jak szalone.
Koperta zaklejona by?a ma??, pokryt? z?otym brokatem naklejk? przedstawiaj?c? dwie skrzy?owane ze sob? obr?czki. Przesun?? po niej palcem.
- Dz-dzi?kuj? � wymamrota? niewyra?nie.
- Nie otworzysz? � naciska?a Ula, nie?wiadoma uczu? i my?li, jakie k??bi?y si? w g?owie by?ego prezesa.
- N-nie... Znaczy... Nie teraz, musz?... Musz? i??... P�?niej przeczytam... Dzi?kuj? jeszcze raz.
Odwr�ci? si? plecami do ukochanej, wci?? nie odrywaj?c wzroku od koperty. Znikn?? za zakr?tem korytarza, zanim Ula zd??y?a zapyta?, co si? sta?o.

***
- To ju? koniec � powiedzia? grobowym tonem, wpadaj?c do gabinetu przyjaciela. Trzasn?? drzwiami i zapad? si? w fotelu naprzeciwko biurka.
- Te? si? ciesz?, ?e ci? widz?. Znowu � doda? z przek?sem. � Co tym razem ci? do mnie sprowadza? - Dobrza?ski milcza?. W odpowiedzi rzuci? jedynie mocno zmi?t? ju? kopert? na biurko przyjaciela. � Ooo, dosta?e?? Ja te?. Super, nie? B?dzie impreza.
- Czy? ty na g?ow? upad??! � wrzasn?? Marek, zrywaj?c si? na r�wnie nogi. � Mi tu si? ?wiat na g?ow? wali, a ty o imprezie pieprzysz?!
- Czekaj, ty nawet nie otworzy?e?... � zauwa?y? rezolutnie Seba, wzi?wszy kopert? do r?ki.
- A po choler? mia?em otwiera?? ?eby si? pop?aka? na ?rodku korytarza? � spyta? z ?alem Marek, sadowi?c si? ponownie w fotelu i chowaj?c twarz w d?oniach.
- A dlaczego mia?by? si? pop?aka?? Zaraz, czego? tu nie rozumiem... � Rozerwa? kopert? i rzuci? przyjacielowi zaproszenie. � Ty mo?e to najpierw przeczytaj, zanim w?asnor?cznie wyrwiesz sobie serce z rozpaczy.
Marek niech?tnie wzi?? do r?ki pi?kne, bardzo starannie wykonane zaproszenie na ?lub i przeczyta? jego tre??. Zamar?.
- Ala...? � spyta? w ko?cu, mrugaj?c energicznie. � I pan J�zef?
- A ty my?la?e?, ?e Ulka?
- Tak, ona mi to da?a! Wyda?o mi si? to raczej logicznym...
- No tak, Ala wysz?a, musia?a co? za?atwi? w zwi?zku z weselem. To ju? za tydzie?. Troch? p�?no si? za to zabrali, ale c�?... Kameralna impreza ma by? podobno.
Marek odetchn?? g??boko z ulg? i po chwili zacz?? si? ?mia?. Tym razem jeszcze mu si? upiek?o.

***
?lub by? bardzo skromny, ale r�wnie? bardzo wzruszaj?cy. W ko?ciele nie by?o ani jednej kobiety, kt�ra nie ociera?aby ukradkiem ?ez w chusteczk? higieniczn? lub, z braku chusteczki, o marynark? s?siada w ?awce. Marek my?lami nie by? jednak przy o?tarzu, nie ?ledzi? rytua?u udzielania zakochanej parze sakramentu. Wpatrywa? si? w co? zupe?nie innego, a raczej w kogo?. By?a to mianowicie kobieta, kt�ra z racji sprawowanej funkcji zajmowa?a miejsce tu? za pann? m?od?. Wymienia?a ona spojrzenia z Ma?kiem, kt�ry zosta? wybrany na ?wiadka przez pana J�zefa. Dobrza?ski po prostu nie m�g? oderwa? wzroku od Uli, ubranej w pi?kn? sukni? kolorem przypominaj?c? bezchmurne niebo. Upi?te w finezyjny spos�b w?osy podkre?la?y smuk?? szyj?, ozdobion? delikatn? bi?uteri?. Naturalny makija? nie przys?ania? jej dziewcz?cej urody. Marek walczy? sam ze sob?, by do niej nie podej?? i nie wzi?? jej w ramiona. Na ziemi? sprowadza? go jedynie siedz?cy nieopodal Piotr, kt�ry, podobnie jak on, nie spuszcza? Uli z oczu. Za ka?dym razem, gdy ich spojrzenia si? krzy?owa?y, obna?a? z?by i rzuca? lekarzowi pogardliwe spojrzenie.

***
- Marek, czy by?by? ?askaw poprosi? mnie do ta?ca?
- Jasne! � odpar? z rado?ci?, odstawiaj?c szklank? z jakim? trunkiem na st�? i podnosz?c si? z krzes?a. � A szanowny ma??onek nie b?dzie mia? nic przeciwko?
- Ma??onek obta?cowuje w?a?nie swoj? c�rk?.
Dobrza?ski omi�t? wzrokiem parkiet. Parskn?? ?miechem, gdy zobaczy? pana J�zefa z Beatk? w ramionach. Jej stopy znajdowa?y si? jakie? p�? metra nad ziemi?.
- A my?la?em, ?e chodzi o Ul?... � przyzna?, ujmuj?c d?o? Ali.
- Ula jest na zewn?trz, ?egna si? z Piotrem. Dosta? pilne wezwanie na dy?ur � wyja?ni?a nowa pani Cieplak.
- Aha. � Tylko na tyle by?o go sta?. Ta?czyli przez chwil? w zupe?nej ciszy.
- Marek � przerwa?a wreszcie milczenie kobieta. � Zata?cz z ni?, kiedy wr�ci. Zr�b to dla mnie � doda?a, kiedy zauwa?y?a, ?e m??czyzna ma ochot? zaprotestowa?.
- Ale po co?
- Mo?e jeszcze nie wszystko stracone.
M??czyzna spojrza? na ni? badawczo.
- Jako? do teraz ?y?em w przekonaniu, ?e kibicujesz temu pajacowi w kitlu.
- Zmieni?am zdanie, gdy w perfidny spos�b pods?ucha?am twoj? rozmow? z Sebastianem tydzie? temu. S?ucha?am bardzo uwa?nie i zrozumia?am, ?e ty naprawd? si? zmieni?e?. I ?e naprawd? j? kochasz � doda?a po kr�tkiej pauzie.
- Tak, kocham � westchn?? Marek, marszcz?c czo?o. � Tylko co z tego?
- A to, ?e ona i Piotr nigdy nie b?d? razem, bo ona go nie kocha. I nigdy nie pokocha.
- A co? Kole? ma jak?? wad? fabryczn?? � prychn??.
- Nie. Ula po prostu nie umie kocha? dw�ch facet�w jednocze?nie � wyja?ni?a, spogl?daj?c na niego wymownie. � Wr�ci?a. � Ala skin??a podbr�dkiem w stron? wej?cia. � Id? do niej.
Dobrza?ski nie bez wahania zacz?? si? przedziera? przez t?um. Gdy w ko?cu stan?? przed Ul?, sk?oni? si? przed ni? nisko i bez s?owa poda? jej d?o?, patrz?c jej g??boko w oczy. Mimowolnie sp?on??a rumie?cem i pozwoli?a porwa? si? do ta?ca.
- Pami?tasz nasz pierwszy wsp�lny taniec? � zapyta? beztrosko, przyciskaj?c j? mocno do siebie. Kiwn??a g?ow?.
- Pami?tam. Co ci si? nagle tak na wspominki zebra?o?
- Bez powodu. Po prostu wywo?ujesz u mnie mi?e wspomnienia.
- Tamto wspomnienie jest dla ciebie mi?e? � zdziwi?a si? dziewczyna. � Dla mnie jako? nieszczeg�lnie � sk?ama?a.
- Nie przesadzaj, nie by?o tak ?le � odpar?. � Zreszt? ka?de wspomnienie z tob? w roli g?�wnej jest dla mnie mi?e � powiedzia? rozmarzonym tonem. � Najpi?kniejsze. - Dziewczyna odwr�ci?a wzrok, ale nie wyrwa?a si? z jego obj??. � Ula, wiem, ?e wszystko spieprzy?em. Wiem, ?e nie zdo?am cofn?? czasu, by to naprawi?. Ale prosz? ci?... Nie, ja ci? b?agam o wybaczenie. Jestem ?wiadom tego, ?e ci? skrzywdzi?em. Z?ama?em ci serce, ale, wierz mi lub nie � chwyci? mocniej jej d?o? i umie?ci? j? na swojej klatce piersiowej, z kt�rej dobywa?o si? rytmiczne dudnienie - ty moje skrad?a?. I nie chc? go z powrotem.
Ula spojrza?a na niego i dostrzeg? w jej oczach mieni?ce si? jak diamenty ?zy. Otar? je opuszkami palc�w, zanim zd??y?y sp?yn?? na policzki.
- Marek, ja...
- Ula, ja nie wyobra?am sobie ?ycia bez ciebie, ale decyzja nale?y do ciebie. Je?li zechcesz, odejd? i ju? nigdy nie b?d? ci si? narzuca?, ale je?li...
Nie pozwoli?a mu doko?czy?. Ustami musn??a delikatnie jego wargi. Nie prosi? o wi?cej. Przytuli? j? i nie wypuszcza? z obj?? do ko?ca wieczoru. Nie by? nachalny. Bra? to, co ona mu dawa?a, nie domaga? si? wi?cej. Nie musia? � w zupe?no?ci mu wystarcza?o.

Ostatnio edytowany przez Strychnine (2016-11-04 20:05:34)