BrzydULA - jedyne forum fanów serialu

Pomysł zrodził się w mojej głowie w ciągu tygodnia po zakończeniu emisji BrzydUli w stacji TVN. Długo myślałam nad jego wykonaniem i w końcu powstało coś w takiej, a nie innej formie.
Każdy odcinek tego opowiadania jest przeplatany fragmentami piosenek. Muzyka to całe moje życie, więc nie mogło jej zabraknąć i tutaj, choć to trochę opóźnia powstawanie nowych części.

Opowiadanie nie jest skończone, więc kolejne części nie będą pojawiały się zbyt często.
Mam nadzieję, że nie zdublowałam czyjegoś projektu, bo nie przeczytałam wszystkich wątków na tym forum, a co dopiero mówić o blogach.

Akcja rozpoczyna się trzy tygodnie po wyjeździe Uli i Marka do SPA.

Zapraszam.


Wykorzystano fragmenty utworu Edyty Bartosiewicz – Sen



Prolog: Sen



To jest mój sen, ten sen zawstydza mnie…

Pomieszczenie było duże i jasne. Ogromne okna pozwalały podziwiać zieleń ogrodu znajdującą się na zewnątrz. Uśmiechnęła się, wspominając, jak przyjechali obejrzeć ten dom. To właśnie ten widok przesądził o jego kupnie.
To było idealne miejsce na kuchnię. Brzoskwiniowe kafelki i drewniane meble dodawały jej uroku. Mały stół był miejscem, przy którym siadali oboje po męczącym dniu i cieszyli się sobą, swoją miłością i szczęściem, jakie ich otaczało.
Oparła się o futrynę drzwi, a jej wzrok utkwił w samochodzie wjeżdżającym na podjazd. Czarne auto szybko przemknęło do garażu. Nie było sportowe, w przeciwieństwie do jego poprzednich pojazdów. Gdy dowiedział się, że zostanie ojcem, zmienił się nie do poznania. Kupił dom, samochód, stał się statecznym panem prezesem, który jest wierny jednej kobiecie, właśnie jej. Znowu wróciły do niej wspomnienia tych chwil, o których chciała jak najszybciej zapomnieć.
Przeniosła wzrok na wózek ustawiony przy ścianie zaraz obok niej. Różowy kocyk okrywający śpiącą w nim kruszynkę zsunął się lekko, pokazując uśmiech jej córeczki, przez który na jej policzkach pojawiły się delikatne dołeczki. Była śliczna, taka jaką sobie wymarzyli, idealna. Tak podobna do swojego taty. Wszystkie jej troski znikały, kiedy na nią patrzyła.
- Tęskniłem za wami… - usłyszała jego niski głos, kiedy wtulał się w jej plecy. Odwróciła się w jego stronę, ale zamiast jego twarzy zobaczyła sufit swojego pokoju w Rysiowie…

Nie ma nic - nie ma mnie, niby cudownie…

Otworzyła oczy, wyrwana z kolejnego pięknego snu przez uporczywie dzwoniący budzik. Jednym płynnym ruchem wyłączyła go, pozwalając odpocząć uszom od okropnego brzęczenia i zsunęła się z powrotem na łóżko. Wbiła swój rozmarzony wzrok w sufit, a jej myśli zaprzątnął przystojny brunet o oczach w kolorze lodowca.
Poznała go pół roku wcześniej, podczas pierwszego dnia w pracy. Nie zrobiła na nim dobrego wrażenia. Fatalna fryzura, za duże okulary, stare, niemodne ubrania i szpetny aparat na zębach. Jego zdziwiony wzrok, kiedy okazało się, że ona jest jego asystentką. Później wszystko toczyło się w przyspieszonym tempie. Kolejne problemy, intrygi, piękne modelki w jego gabinecie i to uczucie, którym go obdarzyła. Jego oczy były dla niej jak otchłań, w której zatracała się z każdym spojrzeniem. Jednak dla niej on wciąż był zimny i niedostępny, był końcem jej beztroskiego życia, rozczarowaniem, mimo to dla innych kobiet potrafił być czarujący i szarmancki. Dla kobiet takich jak on, eleganckich, zimnych, pustych.
To wszystko skończyło się w wigilię. Zawiodła samą siebie, pokazując mu swoje słabości, jednak to zmieniło jej życie na lepsze. Dużo lepsze. Od tamtego dnia stał się dla niej majem, rozbudzając w jej sercu coraz silniejsze uczucia. Dawał jej nadzieję, że będzie szczęśliwa. Sprawiał, że była najszczęśliwszą kobietą na ziemi. Pozwolił jej na chwile zatracenia.
Zza drzwi usłyszała wołanie ojca. Westchnęła cicho i wstała z łóżka. Przymknęła powieki, czekając aż dziwne kręcenie ustanie, a kiedy je uniosła, wszystko było w idealnym porządku.
Codzienna toaleta nie zajęła jej dużo czasu, nigdy nie lubiła się malować czy też stroić. Mimo tego w jej wyglądzie zaszły już pewne zmiany, dzięki którym łatwiej było jej spoglądać na swoje odbicie. Przestała kręcić grzywkę i zaczęła czesać ją na bok, jej ubrania, może nie odpowiednie do jej wieku czy wykonywanej przez nią pracy, przynajmniej pasowały do siebie pod względem kolorystycznym.  Zmieniła się, a to wszystko dla niego. Opłacało się przemknęło w jej myślach. Wspomnienia z nocy spędzonej w SPA wróciły, rozprowadzając ciepłe mrowienie po jej ciele. Mimo, że minęły trzy tygodnie, ona pamiętała każdą sekundę tamtego weekendu.
Od tamtej pory wszystkie ich problemy powoli same zaczęły się rozwiązywać.
Zarząd został przełożony ze względu na zły stan zdrowia Krzysztofa, Aleks szykował się do wyjazdu z kraju, a ona i Marek cieszyli się sobą w zaciszu swoich gabinetów. Była szczęśliwa, jak nigdy wcześniej. W końcu wszystko miało się ku lepszemu, dzięki niemu. On wprowadził wiosnę w jej życie.
Spojrzała na swoje odbicie w lustrze po raz ostatni. Rozprostowała fałdki bluzki, które pojawiły się na jej brzuchu. Nigdy nie miała odpowiedniej figury. Kiedy patrzyła na szczupłe ciała modelek i damskiej części światka mody miała ochotę schować się gdzieś i już nigdy nie wychodzić, jednak dzięki niemu poczuła, że to nie jest najważniejsze. Uśmiechnęła się lekko do swojego odbicia i wyszła z pokoju, stawiając po raz kolejny czoło całemu światu.

Ale wcale nie jest dobrze w moim śnie…

Siedziba Febo&Dobrzański stała się dla niej drugim domem. To było jej miejsce spotkań z ukochanym, a jego gabinet był jej oazą, w której zrzucała wszystkie maski, zwłaszcza tą podpisaną „Marek jest moim szefem, nic mnie z nim nie łączy”. Wiedziała, że tego dnia wszystko się zmieni, wiedziała to odkąd rano otworzyła oczy. Musiała z nim porozmawiać i wyjaśnić to, co powinni wyjaśnić już dawno temu, musiała rozwiązać tą dziwną sytuację, która trwała już od trzech tygodni, od ich powrotu ze SPA. Starała się zrozumieć, dlaczego nie zerwał z Pauliną, jednak każdego dnia, w którym słyszała od niego te same słowa: „Jak tylko będzie ku temu okazja”, miała ochotę wyjść trzaskając drzwiami.
Wzięła głęboki oddech i weszła do ogromnego budynku. Skinęła w kierunku ochroniarza, pana Władka, i weszła do windy. Chwilę później wysiadła z niej na odpowiednim piętrze, patrząc nieprzytomnym wzrokiem na Anię. Swoje kroki skierowała wprost do gabinetu prezesa. Weszła do środka. Pomieszczenie było puste, jak zawsze o tej porze. Usiadła na jego fotelu i oparła głowę na dłoniach. Wzięła głęboki wdech i przymknęła powieki. Jeszcze raz powtórzyła w swoich myślach to, co chciała mu powiedzieć. Wysunęła krzesełko chcąc wstać, jednak uderzenie w kostkę o otworzoną szufladę biurka z powodzeniem jej to uniemożliwiło. Spojrzała na zawartość półki i zamarła. Wydarzenia ostatnich kilku tygodni wróciły. Każde jego słowo i gest. Jego dziwne zachowanie i podejrzane rozmowy telefoniczne. Wszystko się zgadzało.
Tych kilka kartek zmieniło całe jej życie.
Wybiegła z pomieszczenia, nie zważając na ból kostki, meble mijane po drodze, ludzi… Łzy zamazywały jej obraz, dopóki nie wpadła na kogoś. Przez moment bała się, że to On, jednak wystarczyły niedokończone wyrzuty, żeby zrozumiała… To był Aleks. Jego największy wróg. Podła świnia… Spojrzał w jej zapłakane oczy i urwał włoskie przekleństwo wydobywające się z jego ust. Wyrwała się i uciekła do łazienki, tej samej, do której uciekała za każdym razem. Oparła się o umywalkę i płakała. Szloch wstrząsał jej ciałem, dopóki nie poczuła silnych ramion delikatnie obejmujących jej ciało…

Ten dzień wyrył się w pamięci pracowników firmy na długo, bo nikt nie wierzył w to, co się wydarzyło. Aleksander Febo, współwłaściciel firmy, niósł na rękach zrozpaczoną Brzydulę, która wtulona była w jego klatkę piersiową. Z chwilą, kiedy taksówka odjeżdżała spod budynku, w życiu każdego z pracowników domu mody Febo&Dobrzański zakończył się pewien rozdział życia.

Budzi mnie wiatr - wiatr niesie strach.
Budzi mnie deszcz - deszcz tuli mnie.
Budzi mnie blask gorących dni.
Budzi mnie krzyk - czy wciąż się śni?

Ostatnio edytowany przez Sincero (2011-05-05 19:53:53)